Wędrówki z psem: kontakt z naturą dla człowieka i dla psa

Nie jest zaskoczeniem, że małe rasy z krótkimi łapami, jak chihuahua, mopsy czy jamniki, ze względu na samą budowę ciała nie są idealnymi towarzyszami wędrówek. Psów rasowych i mieszanych o posturze tego typu nie należy zabierać na zbyt długie i wyczerpujące wycieczki.

Lepiej się do tego nadają aktywne rasy psów, np. psy myśliwskie, jak wyżeł weimarski, albo pasterskie, jak owczarek australijski. Psy, które swoją wysokością w kłębie sięgają powyżej średniej, zwykle mają odpowiednią kondycję do dłuższych wycieczek po górach. Oczywiście dotyczy to nie tylko psów rasowych, ale także mieszanych.

Długość wędrówek z psem jest kwestią bardzo indywidualną. Jednak dla dorosłego psa w dobrej kondycji 15 kilometrów nie powinno być problemem. Psy wytrenowane mogą pokonywać dziennie nawet od 30 do 50 kilometrów. Trzeba jednak pamiętać, że pies biegający bez smyczy pokonuje nawet sześciokrotnie dłuższą drogę niż człowiek.

Dla tych, którzy myślą o wejściu z pupilem na jakiś łagodniejszy szczyt, Allgäu, a dokładnie region Hörner między Allgäu a Lasem Bregenckim będzie odpowiednim miejscem. Miejsce należy do parku krajobrazowego Nagelfluhkette, który zamieszkują liczne gatunki zwierząt i roślin. Z tamtejszych wiosek rozciągają się wygodne szlaki prowadzące turystów po regionie. Psy są tu mile widzianymi gośćmi i można tu z nimi wsiadać do kolejek górskich.

Proponujemy trasę prowadzącą na szczyt Riedberger Horn. Zaczyna się ona na parkingu przy schronisku Grasgehren i prowadzi na najwyższy szczyt w regionie Hörner. Po dotarciu do celu można się napawać pięknym widokiem na góry, szczególnie urokliwym o wschodzie i zachodzie słońca — gęsia skórka gwarantowana! Schodząc z Riedberger Horn, można wybrać dłuższą trasę prowadzącą przez darń. Tu jednak w pewnym miejscu trzeba się wspinać, czemu niektóre psy mogą nie podołać.

Krótszy wariant wycieczki na Riedberger Horn ma tę zaletę, że jest odpowiedni także dla niewprawionych turystów — zarówno ludzkich, jak i psich.

Tutaj można znaleźć więcej informacji na temat regionu Riedberger Horn w Allgäu

Z dala od ludzi, miejskiego ruchu, a nawet ptasiego śpiewu — torfowisko Rotes Moor to miejsce nie z tego świata. Trasa po Rotes Moor to uzupełnienie szlaku Hochrhöner, prowadzącego od Bad Kissingen do Bad Salzungen przez średniej wysokości góry w samy sercu Niemiec. Wszystkie trasy uzupełniające są szlakami tematycznymi i można je pokonać razem z psem w jeden dzień lub kilka godzin. Trzydzieści tego typu tras otrzymało certyfikat Deutsche Wandersiegel — od szlaków dla turystów początkujących aż po wymagające marszruty prowadzące na szczyty gór. Najciekawszymi punktami trasy Rotes Moor są urzekające torfowisko, wodospad kaskadowy i wejście na mierzący 926 metrów szczyt Heidelstein. Trasa jest pełna pięknych widoków na góry oraz rezerwat Rhön, wpisany na listę rezerwatów biosfery UNESCO. W wielu miejscach na turystów czekają krystalicznie czyste potoki i źródełka, z których można łyknąć nieco orzeźwienia. Posilić się z kolei można w schronisku NABU-Haus am Roten Moor. Warto się wyposażyć w odpowiedni sprzęt turystyczny i przygotować kondycyjnie.

Więcej informacji na temat szlaków i tras uzupełniających w górach Rhön można znaleźć tutaj.

Pustać Lüneburska (niem. Lüneburger Heide) to największe wrzosowisko w Europie. W samym sercu rezerwatu przyrody leży mierzące 169 metrów wzgórze Wilseder Berg, najwyższe wzniesienie północnoniemieckich nizin. Ponieważ obszar ten jest niemal całkowicie wyłączony z ruchu samochodowego, świetnie się nadaje do wędrówek z psem — jednak na terenie rezerwatu trzeba pupila prowadzić na smyczy. Widoki są najpiękniejsze w okresie kwitnienia wrzosów, czyli od początku sierpnia do połowy września.

Krótsza trasa na Wilseder Berg liczy 4,5 kilometra i zaczyna się na parkingu w Niederhaverbeck. Koniecznie należy zaplanować odpoczynek w wiosce Wilsede, gdzie można podziwiać historyczne budynki. Wieś należy do skansenu, dlatego warto ją odwiedzić. Trasę można wydłużyć o odcinek w kierunku kotła Totengrund, który za każdym razem urzeka swoją dziewiczą przyrodą. Taki wariant trasy mierzy od 13 do 14 kilometrów, ale może być odpowiedni również dla niewprawionych turystów.

Tutaj można znaleźć więcej informacji na temat szlaku na Wilseder Berg na Pustaci Lüneburskiej.

Piękne widoki i urzekające wrzosowiska — to można zobaczyć z trasy na Kahle Pön w Sauerland, odpowiedniej dla turystów z psami. Częściowo zbiega się ona ze szlakiem Rothaarsteig. Trasa zaczyna się na parkingu „Auf´m Knoll” i prowadzi na szczyt Kahle Pön, który mierzy 734 metry wysokości i z którego rozciąga się zachwycający widok na okolicę. Po drodze warto odbić do źródła rzeki Diemel, gdzie pies będzie mógł się orzeźwić. Ze szczytu Kahle Pön kręte ścieżki prowadzą na punkt widokowi Kalied, a stamtąd można ruszyć w kierunku gospody Graf Stolberg Hütte, do której warto wstąpić. Jeśli mamy ze sobą prowiant, możemy odetchnąć na jednym z wielu miejsc piknikowych rozmieszczonych wzdłuż szlaku. Trasa nie jest zbyt trudna ani dla człowieka, ani dla psa. Poza okresem kwitnienia wrzosów warto do regionu Sauerland wybrać się także zimą, gdy ziemię przykrywa skrzący się śnieg. Ten rozległy teren oferuje entuzjastom wędrówek wiele różnych tras do pokonania ze swoim ulubieńcem.

Więcej informacji na temat trasy na Kahle Pön w Sauerland można znaleźć tutaj.

Brandenburska przyroda zachęca do długich wędrówek z psem. W jeziorach i rzekach zwierzę może zażyć ochłody, a człowiek może się posilić w gospodach. Ta trasa prowadzi z miasta Köthen przez dziewicze tereny wrzosowisk. Droga między niewysokimi wzniesieniami i licznymi jeziorami pozwala człowiekowi nawiązać kontakt z naturą, a pies może się przy tym nieco się orzeźwić. Jeziora na wrzosowisku: Pichersee, Mittelsee, Schwanensee, Schibingsee, Großer Wehrigsee i Triftsee należą do rezerwatu biosfery Spreewald wpisanego na listę UNESCO. Z wieży widokowej na wzgórzu Wehlaberg na południowym brzegu jeziora Schwanensee rozciąga się piękny widok na pobliskie tereny aż po Berlin. Ta trasa nie jest wymagająca ani dla ludzi, ani dla psów, jednak trzeba mieć przynajmniej przeciętną kondycję.

Więcej informacji na temat wrzosowisk przy Köthen można znaleźć tutaj.