Agapornidy: nierozłączne „ptaki miłości” jako towarzyskie zwierzęta domowe

Naukowa nazwa „agapornidy” pochodzi z języka greckiego i oznacza „ptaki miłości”. W rzeczywistości sposób, w jaki parki agapornidów traktują się nawzajem, jest niezwykły. Wchodzą w ściśle monogamiczne więzi, które trwają całe życie. Ptaki nie mogą być same: jeżeli w stadzie umiera zwierzę, to pozostałe przy życiu natychmiast szuka nowego partnera.

Ptaszki przez cały dzień się przytulają, dotykają dzióbkami i na zmianę pielęgnują sobie pióra. Również opieka nad potomstwem stanowi perfekcyjnie dobraną „pracę zespołową”. To powinno pokazać Państwu, zgodnie z jakimi zasadami należy hodować papużki nierozłączki jako zwierzęta domowe: hodowanie wyłącznie jednego osobnika zupełnie nie wchodzi w grę! Musi to być przynajmniej parka, a najlepiej byłoby sprawienie sobie małego stadka. Prosimy mieć na uwadze, że te małe papużki wydają odgłosy typowe dla papug, a kiedy jest ich małe stadko, potrafią nieźle hałasować.

Papużki nierozłączki należą do papug pochodzących z tropikalnych rejonów Afryki, a z długością ciała sięgającą 18 centymetrów i wagą wynoszącą 50 g zaliczają się do raczej małych przedstawicieli ptasiej rodziny. Ich upierzenie jest jaskrawe, najczęściej żółtawo-zielone z różnym ubarwieniem piór pokrywających głowę, według których klasyfikuje się nowe podgatunki. Najbardziej znanymi kolorami agapornidów, jeżeli chodzi o zwierzęta domowe, są nierozłączki rudogłowe, nierozłączki czarnogłowe i nierozłączki czarnolice. Uwaga: wybierając parkę należy upewnić się, że są to przedstawiciele tego samego gatunku. Wspólna hodowla w jednym stadzie par pochodzących z różnych odmian jest całkiem możliwa, jednak zdecydowanie odradza się trzymanie ich razem z przedstawicielami innych gatunków, np. z papużkami falistymi.

Hodowla agapornidów właściwie nie różni się od hodowli innych papużek i papug. Idealnym rozwiązaniem jest zapewnienie przestronnej woliery zewnętrznej lub własnego pokoju. Jeżeli ptaki przebywają w – odpowiednio dużym – pomieszczeniu, jak np. w wolierze pokojowej, ptaki powinny cieszyć się codziennie możliwością swobodnego latania w bezpiecznie urządzonym pomieszczeniu przez tyle godzin, ile tylko jest to możliwe. Domek dla ptaków pełni wówczas rolę noclegu oraz stanowiska do karmienia. Absolutne minimum, jeżeli chodzi o wymiary woliery dla agapornidów, to 0,6 x 1 x 1,2 m (dł. x szer. x wys.). Place zabaw oraz drzewa do wspinania umieszczone w ptasim pokoju zapewniają zwierzętom urozmaicenie oraz chronią elementy wyposażenia Państwa domu. Agapornidy bardzo chętnie urządzają kąpiele – prosimy stale udostępniać zwierzętom płaską miskę z wodą lub domek kąpielowy.

Podstawą żywienia agapornidów jest wysokiej jakości mieszanka drobnych nasion. Dominują w niej różne rodzaje prosa, gryki, mozgi kanaryjskiej, a do tego najlepiej konopi i lnu. Jak większość ptaków, agapornidy uwielbiają proso; jednak powinno ono być podawane wyłącznie okazjonalnie jako przysmak.

Najlepiej unikać orzechów. Do ptasiej miski codziennie trafia świeże pożywienie w postaci owoców, warzyw i ziół. Niestety, także wśród papużek falistych trafiają się osobniki, które nie chcą przyjmować świeżego pożywienia. Te ptaszki powinni Państwo wspomagać witaminami podawanymi do wody. Jako pokarmu dla potomstwa agapornidy wymagają białka zwierzęcego, np. larw mrówek lub jaj.

Aby oswoić papużki nierozłączki, muszą Państwo wykazać się dużą cierpliwością. Zwierzęta te nie są tak ufne i otwarte na człowieka, jak inne papugi. Mając na uwadze fakt, że są ona ciągle zajęte sobą nawzajem, ciężko jest przyciągnąć uwagę pojedynczego ptaszka. Mogą Państwo jednak tak wytrenować ptaszki, aby wchodziły na rękę lub szukały pożywienia. Agapornidy zupełnie nie posiadają daru mowy. Papużki nierozłączki są w związku z tym zwierzętami raczej dla osób dorosłych, które mniej uwagi przywiązują do aktywnych interakcji ze zwierzęciem, a wolą obserwować ich naturalne zachowanie.