Nimfa - hodowla i ciekawostki dotyczące małej kakadu

Naturalnym siedliskiem nimfy są suche lub półsuche regiony śródlądowej Australii. Tam ptaki przemieszczają się w ogromnych stadach, w ramach których wchodzą w stałe monogamiczne związki, ale na ogół są niezwykle towarzyskie. Partnerów można rozpoznać po zachowaniu: Tworzące parę nimfy prawie w ogóle nie odstępują swojego boku, siedzą blisko siebie i nie oddalają się za nadto od siebie, przeszukując podłoże w poszukiwaniu pokarmu. Świat nauki był przez pewien czas w tej sprawie podzielony, jednak nimfy są obecnie oficjalnie uznane za podgatunek kakadu – są jedynymi przedstawicielami rodziny Nymphicus.

Przyciągający wzrok pierzasty czub ​​​​to ich najbardziej rzucająca się w oczy cecha wspólna. Mając na uwadze fakt, że stada stale się przemieszczają, co umożliwia wymianę puli genowej, w kategoriach ewolucyjnych nimfy nie wykształciły żadnego podgatunku. Należą one do tych zwierząt, które skorzystały z kolonizacji Australii przez imigrantów: Uprawy zbóż i koryta dla bydła w sposób zrównoważony poprawiły ich dostęp do żywności. Pierwsze nimfy importowane z Australii przybyły do ​​Europy w 1840 roku. Potomstwo w Europie istnieje od 1850 roku. Nimfy stały się tak popularne wśród miłośników ptaków, że eksport dzikich zwierząt został zakazany przez władze Australii już w 1890 roku.

Nimfy o naturalnym umaszczeniu mają szare upierzenie z jasnymi pokrywami skrzydeł. Charakterystyczna jest pomarańczowa plama na policzkach, samczyki mają też żółtą maskę – już ta kombinacja kolorów sprawia, że ten ptak ze stosunkowo drobnym dziobem ma naturalną „twarz klauna”. W przypadku samic maska ​​jest mniej intensywnie zabarwiona lub całkowicie nieobecna. Zamiast tego samice mają żółto-czarne kreskowanie na spodzie ogona. Płeć dorosłych nimf o naturalnym ubarwieniu może być zatem dość łatwo określona, ​​nawet przez laików. Współczesne formy hodowli wykazują teraz inne odmiany barwne: ptaki perłowe, żółte nimfy odmiany lutino, srokate, cynamonowe i białogłowe. Należy mieć na uwadze, że w przypadku niektórych wariantów kolorystycznych trudniej jest odróżnić płeć.

Nimfy są bardzo stadnymi zwierzętami. Im więcej ptasich kolegów jest wokół nich, tym lepiej. Socjalizacja z niektórymi innymi ptakami, na przykład papużkami falistymi, jest możliwa, pod warunkiem, że nimfy mają w stadzie przynajmniej jednego przedstawiciela swojego gatunku. Zwierzęta są spokojne i nie szukają zwady, poza typowym przekomarzaniem się. Szybko też zaczynają akceptować człowieka jako członka stada. Hodowanie tylko jednej nimfy jest jednak sprzeczne z dobrostanem zwierząt: Jak wszystkie papugi, nimfy potrzebują przynajmniej jednego partnera. Nawiasem mówiąc, rozpowszechniona wcześniej opinia, że ​​tylko ptaki hodowane pojedynczo stają się oswojone, już dawno została obalona. Nie ma więc powodu, aby hodować pojedyncze ptaki.

Nimfy mają donośne głosy i mogą wydawać z siebie przeciągłe popiskiwania, gdy nie mają zajęcia i są znudzone. Niektóre zwierzęta, które nie mają zapewnionych odpowiednich warunków, zaczynają wyrywać sobie pióra. Jeżeli mieszkasz w wynajętym mieszkaniu, na wszelki wypadek należy poinformować sąsiadów o dołączeniu ptaków do domostwa. Każdego dnia ptaki potrzebują możliwie jak najwięcej swobodnego lotu w pomieszczeniu odpowiednio przygotowanym pod kątem zapewnienia ptakom bezpieczeństwa. Dzięki dostępnym w sklepach mieszankom nasion dla dużych papug żywienie ich jest proste. Karmy te zawierają w mieszance przeznaczonej do zbilansowanego żywienia zwierząt nasiona, które zapewniają odpowiednie dla potrzeb gatunku zaopatrzenie w składniki odżywcze. Oprócz karmy zbożowej nimfy potrzebują białka – raz w tygodniu należy podawać zwierzętom biały ser bez dodatków smakowych, twaróg lub jajko na twardo. Karmy zawierające kiełki lub owady (mączniki) również dostarczają cennych białek. Należy codziennie podawać ptakom odpowiednie zioła, warzywa i, z umiarem, owoce.

Zachowanie nimfy może czasami zmylić niedoświadczonych właścicieli: Jeżeli na przykład ptak zwiesza się z drążka do góry nogami, oznacza to, że jest w rozrywkowym nastroju. Jeżeli samiec otacza samiczkę ze zgiętymi skrzydłami, pochylając się przy tym, oznacza to, że w głowie mu zaloty. Efektowna korona z piór stanowi również barometr nastroju, z którego można łatwo odczytać nastrój swojego pierzastego towarzysza. Ułatwia to również prawidłowe postępowanie z ptakiem.

Jeżeli jest jedna rzecz, której nimfy nie doceniają, to przemieszczanie. Każda wymuszona zmiana lokalizacji oznacza stres. W przypadku niedającej się uniknąć wizyty u weterynarza odpowiednia do przetransportowania nimfy będzie klatka transportowa. Ma to również taką zaletę, że w razie potrzeby ptak może spędzić w niej trochę czasu, na przykład jeżeli konieczne jest pozostawienie go na obserwację. Ptaków nie należy jednak zabierać ze sobą na wakacyjny wyjazd. Należy odpowiednio wcześniej znaleźć opiekuna, który zajmie się ptakami w Państwa domu, i przekazać mu szczegółowe wskazówki dotyczące karmienia i opieki. Wzajemną opiekę wakacyjną można zorganizować wspólnie z innymi opiekunami papug. Jeżeli nie ma innego wyjścia, hotele dla czworonogów przyjmują czasami pod swój dach pierzastych gości wakacyjnych.