Przywołanie awaryjne psa — niczym werbalna smycz

Dla psa świat składa się z niezliczonej ilości ciekawych informacji, których ludzkie zmysły nie potrafią zarejestrować. Nie zawsze da się rozpoznać powód, dla którego pies nagle postanawia udać się swoją drogą, nie zważając na swojego właściciela. Nawet najbardziej posłuszne psy zostawią swojego przewodnika w tyle, gdy na ich drodze nagle pojawi się inny psi towarzysz albo nieodparta potrzeba polowania czy zabawy. Jeśli pies stwarza w ten sposób zagrożenie dla siebie lub otoczenia, albo zachowanie ulubieńca wykracza poza ustalone normy, należy zadziałać.

Na naszą komendę pies powinien bez zastanowienia zostawić swoje zajęcie i wrócić do nas. Nawet jeśli potencjalna zdobycz tylko czeka, by ją dopaść lub po drugiej stronie ulicy właśnie przechadza się atrakcyjnie pachnąca suczka: pies musi bezwarunkowo zastosować się do naszego przywołania. Tylko wtedy, jeśli pies każdorazowo reaguje na przywołania i jest posłuszny, można bez ryzyka spuścić go ze smyczy.

Często pojawia się następujący problem: pies ma zbyt wiele swobód w swoim codziennym życiu, aby samemu podejmować decyzje i na swój sposób manipulować swoim właścicielem. W rezultacie nasza władza jako przewodników zostaje nadwyrężona.

Dla awaryjnego przywoływania psa powinniśmy ustanowić komendę, która w życiu psa nie będzie miała żadnego innego zastosowania. Codzienne słowa takie jak „Przyjdź!” lub „Podejdź!” nie będą najlepszym wyborem. Przywołanie awaryjne jest specjalną komendą, która nie służy do codziennego przywoływania pupila, lecz ma być bez wyjątku przestrzegana między innymi w niebezpiecznych sytuacjach. Aby ustalić ten specjalny zwrot i uniknąć jego przypadkowego użycia w codziennych sytuacjach, można użyć komendy w języku obcym jak np. angielskiego: „Back!” lub „Turn!”. Możemy też użyć specjalnego gwizdka.

Bez względu na to, czy uczymy komendy przywołania po raz pierwszy, czy wprowadzamy nową, bo poprzednia nie zadziałała: Taktyka wciąż pozostaje ta sama. Powrót psa do naszej nogi musi mieć dla niego pozytywne konotacje. Na początku warto zastosować szczególnie atrakcyjną przekąskę, przeznaczoną wyłącznie do tego szkolenia, ale tylko wtedy, gdy pies jest w pełni posłuszny. Nie chodzi tu o wabienie psa, a nagrodzenie jego posłuszeństwa.

Wzmocnienie w postaci smakołyku można również zastąpić atrakcyjną, aczkolwiek tylko do tego przeznaczoną zabawką. Należy pamiętać by nie podawać psu tej zabawki, on sami musi po nią do nas podejść.

Nawet jeśli przywołanie awaryjne zadziała w warunkach kontrolowanych, nie da się go zastosować w każdej sytuacji. W obecności pewnych bodźców pies na nowo określa priorytety pomiędzy przywołaniem a tym, czym w danej chwili się zajmuje. Ważne jest, by regularnie ćwiczyć przywoływanie w warunkach o zwiększonej ilości bodźców.

Warto trenować także w bardziej głośnych warunkach, np. na polanie czy w parku – w przypadku treningów na zewnątrz należy pamiętać jednak o początkowym zabezpieczeniu w postaci wystarczająco długiej smyczy i szelek dla psa.

Pamiętajmy o konsekwentności: stosujemy tylko komendy słowne i nagradzamy psa tylko wtedy, gdy ten bez zastanowienia reaguje na nasze przywołanie. By skierować na siebie uwagę psa, należy lekko pociągnąć za smycz. Najważniejszą motywacją dla psa będzie nasz autorytet w jego relacji z człowiekiem. Nasze wskazówki mają dla niego zawsze największe znaczenie.