Oduczanie obskakiwania — krok po kroku

Zwyczaj obskakiwania u psów rozwija się już we wczesnym wieku szczenięcia. Szczenię skacze na matkę i inne dorosłe psy, aby zwrócić na siebie uwagę, a jednocześnie chce się im podporządkować, aby otrzymać coś w zamian. Szczenięta lubią nawet wtedy obficie lizać fafle dorosłych psów. Dorosłe psy na takie zachowanie najmłodszych reagują na dwa sposoby. Albo podrzucają im trochę jedzenia, albo obojętnie przyjmują takie zwyczaje. Dla szczeniąt żyjących w stadzie, młodych psów i psów niższych rangą to zachowanie jest niezbędne do przeżycia.

Nawet dorosłe psy traktują radosne lizanie fafli jako znak powitania i gest przyjaźni. Tę samą radość i uległość chcą później okazać swoim właścicielom i wszystkim przyjaźnie nastawionym do nich ludziom. Ponieważ jednak nasze „pyski” są dla nich o wiele za wysoko, skok to jedyne rozwiązanie dla podekscytowanego psa.

Jeśli Państwa pies radośnie obskakuje Państwa lub inne osoby, oznacza to przede wszystkim, że dobrze czuje się w towarzystwie ludzi. Trzeba pamiętać, że to zachowanie może nie być bezinteresowne. Nie koniecznie musi chodzić o jedzenie, pies może także potrzebować zabawy, poświęcenia mu uwagi lub pieszczot.

Obskakiwanie to również domena młodych psów, które skacząc, chcą przetestować swoje siły, pozycję w hierarchii, a nawet sprawić, że poczują się większe. Tutaj należy być czujnym: takie gry mogą także przerodzić się w poważną dominację psa nad właścicielem. Co więcej, są też psy stróżujące, które skaczą na swoją ofiarę lub atakują wroga. Trzeba wziąć pod uwagę to zachowanie, zwłaszcza jeśli posiadają Państwo dużego dominującego psa i odpowiednio wcześnie zareagować, rozpoczynając szkolenie. Jeśli nie są Państwo pewni, doświadczony trener psów pokaże szybko, jak odróżnić przyjazne powitanie od próby zaznaczenia dominacji.

Powitalno-poddańczy rytuał może się również źle skończyć, jeśli odbiorca czułości nie da sobie z nimi rady. Osoby starsze i dzieci łatwo mogą zostać przewrócone przez psa, co może nawet skończyć się wypadkiem. U dzieci nieprzyzwyczajonych do kontaktu z psami może to poskutkować długotrwałym lękiem przed zwierzętami. Zabrudzone łapy czworonoga łatwo też zniszczą kosztowny outfit, a poszkodowany może nie czekać ze skargą na właściciela psa.

Obskakiwanie ludzi przez psa leży wprawdzie w jego naturze, ale nie należy tego tolerować.

Obskakiwania należy oduczać tak wcześnie, jak to tylko możliwe, ale u szczeniąt i młodych psów ogromne znaczenie ma umiar. Młody pies z pewnością będzie chciał wyrazić swoją radość i niecierpliwość, podskakując i skacząc na swojego właściciela. W ten sposób będzie starał się namówić Państwa do zabawy z nim lub rzucenia mu piłki.

To samo w sobie dobre ćwiczenie może jednak zaszkodzić Państwa relacji z czworonogiem, jeśli będzie przeprowadzane w zbyt surowy sposób. W końcu Państwa psu bardzo zależy na tym, by się przypodobać. Stąd równie ważne jest, by zastanowić się nad alternatywą.

Alternatywnym rytuałem może być zastosowanie komendy „Siad!”. Tylko jeśli pies usiądzie po komendzie, będzie mógł otrzymać nagrodę (w postaci smakołyku lub głaskania). Ćwiczenie to wymaga absolutnie konsekwentnego postępowania z psem, ponieważ skoki są dla niego kuszącą potrzebą, którą koniecznie będzie chciał zaspokoić.

Oduczenie dorosłego psa obskakiwania jest znacznie bardziej uciążliwe, wymaga konsekwentnej postawy i absolutnego spokoju. Na tym etapie należy bowiem zakończyć długo praktykowane negatywne wzorce zachowań po obu stronach – zarówno u Państwa, jak i u Państwa psa. Jeśli dorosły pies skacze na Państwa, taki gest może oznaczać łagodzenie sytuacji, dominację, niegrzeczne zachowanie lub pozostałość z wieku szczenięcego.

Również w tym przypadku należy kategorycznie ignorować zachowanie psa i demonstracyjnie się od niego odwrócić. Państwa dorosły pies zna już jednak takie komendy jak “Przestań” lub “Dosyć” i może skojarzyć je z zakazem. Warto użyć tych komend i podkreślić je, ostrożnie biorąc przednie nogi lub łapy psa i sprowadzając je na ziemię. Jeśli pies uspokoi się, a może nawet usiądzie, otrzyma odpowiednią nagrodę – czy to w postaci entuzjastycznej pochwały właściciela czy ulubionej zabawki lub przysmaku.