Trening canicross — z psem przez bezdroża

Canicross to sport, w którym pies i człowiek działają jako zespół. Sama nazwa dyscypliny pochodzi od słów „cani” (łac. „psy”) i „cross” (angielskie określenie biegów przełajowych, tzw. „cross country”). Canicross ma swoje korzenie w sportach zimowych: wyrósł z norweskiej dyscypliny zwanej „skijöring”. W tej dyscyplinie narciarz jest ciągnięty po torze przez konie lub psi zaprzęg, czasem także w pojeździe. Skijöring był już popularny na początku ubiegłego wieku, ale canicross to nadal dyscyplina stosunkowo młoda: pierwsze mistrzostwa świata w canicrossie odbyły się dopiero w 2002 r. we Włoszech. Bieganie z psami na ustalonych dystansach na czas jest jednak opcjonalną częścią „regularnych” zawodów dla psów.

Czworonóg jest zwykle szybszy niż jego opiekun, więc biegnie z przodu. Biegacz ciągnięty przez psa (co jest w tym przypadku pożądane) nabiera większego pędu, może więc osiągnąć prędkość do nawet trzydziestu kilometrów na godzinę. Wyzwanie polega na tym, że pies musi trzymać się trasy i nie może się rozpraszać. Nie powinien nagle skręcać w zarośla ani zwalniać tak, żeby opiekun go wyprzedzał.

Zasadniczo canicross i wspomniane „biegi przełajowe” są podobne i zgodne z przepisami PZSPZ: pies i człowiek biegną na czas wyznaczonym i odpowiednio oznaczonym torem, charakteryzującym się zróżnicowanymi warunkami gruntowymi, zmienną wysokością terenu i przeszkodami. Pies musi być przypięty na smyczy. Główną różnicą w canicrossie jest brak znormalizowanej długości trasy, więc tor zawodów może być bardziej zróżnicowany. Poza tym biegacze mogą uczestniczyć w wyścigu z dwoma psami.

W różnych wariantach tej dyscypliny człowiek może jechać na rowerze górskim (bikejöring), skuterze (dogscooter) lub iść piechotą. Dzięki temu osoby, które nie chcą szybko biegać, także mogą trenować z psami. Zespoły ludzko-psie startują indywidualnie w określonych odstępach czasu, w sztafetach, w wyścigach zbiorowych lub gonitwach. Różnice związane są z długością tras:

Sprint odbywa się na torze do 1000 metrów.
Biegi krótkodystansowe organizowane są na torze o długości od 1000 do 3000 metrów.
Uczestnicy biegów długodystansowych pokonują odległość od 3000 do 10 000 metrów.
Regulaminy określają szczegółowo, jakie maksymalne odległości pies może przebyć w ciągu jednego dnia zawodów. Wyjaśniają też, jak należy postępować w temperaturach powyżej 18°C, które stanowią obciążenie dla psów podczas wysiłku fizycznego.

Canicross to forma sportu psów zaprzęgowych: pies biegnie przed swoim opiekunem, który wydaje mu komendy głosem. Pies reaguje na nie zmianą kierunku i prędkości, bez nawiązywania kontaktu wzrokowego. Te komendy muszą być przećwiczone. Zaleca się opanowanie podstaw na szkoleniu — oferuje je wiele klubów „psich zaprzęgów” i szkół dla psów. Kolejne wyzwanie podczas treningu polega na tym, że dobrze ułożony pies nie powinien ciągnąć smyczy. W canicrossie jest to natomiast wręcz wymagane. Czworonóg musi się nauczyć, że w tej wyjątkowej sytuacji może ciągnąć swojego opiekuna. Działa to na przykład tak, że pies łączy zakładanie uprzęży do canicrossu z „przyzwoleniem” na ciągnięcie jako konkretnym zadaniem do wykonania. Wydolność psa trzeba zwiększać stopniowo. Nie należy spieszyć się, aby nie przeciążać swojego pupila.

Do uprawiania canicrossu potrzebny jest odpowiedni sprzęt, który składa się zasadniczo z „elementów łączących” człowieka z psem.