Terier tybetański – sympatyczny wulkan energii z Azji

Dokładne początki rasy pozostają tajemnicą. Te średniej wielkości psy służyły w Tybecie jako psy stróżujące i pasterskie, których głównym zadaniem było alarmowanie ludzi o niebezpieczeństwie. Żyły na podwórkach, w świątyniach lub towarzyszyły stadom bydła w górach. Do dziś uchodzą za rasę nie do zdarcia, która łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji. Zgodnie z długą tradycją te długowłose psiaki nie były sprzedawane, lecz oddawane następnym właścicielom w prezencie. To właśnie w ten sposób dwa pierwsze teriery tybetańskie pojawiły się u lekarki w Wielkiej Brytanii. Zostały błędnie sklasyfikowane jako teriery, choć nie miały z nimi nic wspólnego ani pod względem genetycznym, ani pod względem charakteru.

„Zawsze na baczności” – to krótkie i trafne podsumowanie tej rasy. Terier tybetański ma stróżowanie zapisane w genach i nigdy nie traci czujności. Jest pełen energii, aktywny i spragniony uwagi. Długowłosy pies pasterski silnie przywiązuje się do swoich opiekunów i najchętniej zawsze i wszędzie im towarzyszy. Otwarte, przyjazne usposobienie teriera tybetańskiego sprawia, że jest on doskonałym towarzyszem w każdych okolicznościach. Wobec nieznajomych zachowuje jednak dystans i ostrożność, nie okazując przy tym agresji. Właściwa socjalizacja w pierwszych miesiącach życia pomoże psu zyskać pewność siebie i nauczyć się prawidłowo funkcjonować na co dzień.

Terier tybetański w równym stopniu lubi relaks na kanapie, co długie wędrówki przez lasy i pola. Potrzebuje dużej dawki ruchu i zajęć, podczas których spożytkuje nadmiar energii – jak harce w ogrodzie, długie wędrówki, wycieczki rowerowe lub konne. Pomimo swojego niewielkiego rozmiaru jest zadziwiająco energiczny i gorliwy, choć z wiekiem może stać się spokojniejszy. Ten pies pasterski bez problemu nadaje się do mieszkania, pod warunkiem, że zapewni mu się wystarczającą dawkę wysiłku i pracy umysłowej. Terier tybetański z chęcią weźmie udział w psich dyscyplinach sportowych, tj. frisbee dla psów, dog dancing lub agility. Najważniejsze, aby w zabawie towarzyszył mu człowiek — wtedy dopiero poczuje się jak ryba w wodzie.

Byłoby zbyt pięknie, gdyby nawet pielęgnacja sierści teriera tybetańskiego nie wymagała zbytniego wysiłku. Jedwabista, miękka i długa sierść wymaga codziennego szczotkowania i oczyszczania z zebranych na zewnątrz zabrudzeń, rzepów i gałązek. Kilka razy do roku warto zafundować terierowi tybetańskiemu profesjonalny zabieg pielęgnacyjny polegający na przerzedzaniu sierści i usuwaniu włosów z uszu pupila. Zaniedbanie sierści może prowadzić do tworzenia się stanów zapalnych. Na pielęgnację sierści i uszu należy przeznaczyć co najmniej dwie godziny tygodniowo. Te małe psy pasterskie cieszą się dobrym zdrowiem i dożywają zwykle od 12 do 15 lat.