Szpic niemiecki – powrót czujnego podwórkowca?

Szpic jest jedną z najstarszych niemieckich ras psów domowych, choć jego pochodzenie nie jest do końca jasne. Istnieją dowody na to, że szpicowate psy żyły wśród ludzi już 4000 lat temu. Były szeroko rozpowszechnione jako psy stróżujące w gospodarstwach chłopskich oraz drobnomieszczańskich, dzięki czemu odnalazły swoje miejsce również w literaturze i malarstwie. Szpicem, który przyczynił się do popularności tej rasy był u Wilhelma Busha wierny towarzysz wdowy Bolte, któremu oberwało się za kradzież pieczonego kurczaka przez Maksa i Moryca. Szpic ma opinię ujadającego kundla. W rzeczy samej: psy tej rasy uwielbiają szczekanie. W przypadku psów stróżujących jest to cecha jak najbardziej pożądana, co w dzisiejszych czasach nie znajduje jednak zrozumienia sąsiadów.

Naturalna nieufność połączona z pogardą dla przekupstwa i wiernością to cały charakter szpica niemieckiego. To wszystko predestynuje go do pełnienia roli psa stróżującego, który zaciekle broni swojego terytorium i od razu informuje o podejrzanych sprawach. Niezawodnie pilnuje powierzonych mu rzeczy. Po opuszczeniu swojego posterunku szpic niemiecki staje się przyjaznym, kochającym i nieco zaborczym psem, który mocno przywiązuje się do swoich właścicieli i uwielbia pieszczoty. Ogólnie rzecz biorąc, szpic niemiecki postrzegany jest jako pies przyjazny dzieciom.

Wesoły, rozbrykany i pojętny szpic niemiecki to pies, który stale potrzebuje jakiegoś zajęcia. Dobrze czuje się w roli aktywnego psa stróżującego oraz sprawdza się jako pies rodzinny. Przy pozytywnym nastawieniu oraz życzliwej konsekwencji jego wychowanie nie sprawi problemów nawet osobom początkującym. Opiekując się niemieckim szpicem, nie można być wrażliwym na warunki atmosferyczne: dopiero na powietrzu psy tej rasy czują się naprawdę dobrze, niezależnie od tego, czy świeci słońce, pada deszcz czy też panuje śnieżna zima. Do tego szpic będzie wspaniałym towarzyszem podczas treningów biegowych, konnych i rowerowych.

Uwielbia również agility. Ponieważ jego instynkt myśliwski nie jest do końca rozwinięty, podczas spacerów na łonie natury nie będzie próbował podążać swoimi ścieżkami i łatwo będzie go przywołać. Nie nadaje się do trzymania w mieszkaniu, zwłaszcza, że lubi sobie poszczekać. Podobnie jak w przypadku pudla, również szpice występują w różnych rozmiarach: od miniaturowych po wilcze. Najpopularniejszym wariantem jest szpic średni, który osiąga wysokość 34-38 cm w kłębie oraz waży do 10 kg. Poza wielkością poszczególne odmiany niczym się jednak od siebie nie różnią.

Wbrew pozorom włochata sierść szpica niemieckiego nie wymaga intensywnej pielęgnacji. Nie jest podatna na zabrudzenia, dzięki czemu wystarczy jej okazjonalne szczotkowanie. Ponadto szpice są niezwykle czyste i same dbają o swoją higienę. Również pod względem zdrowia psy tej rasy są naprawdę wytrzymałe.