Mops – arystokratyczny czaruś na czterech łapach

Mops to pies arystokratyczny. Jego początki sięgają 2000 lat wstecz do Chin, gdzie jako „pies cesarza” mógł być hodowany wyłącznie przez monarchów. Mopsy przybyły do Europy z Dalekiego Wschodu w XVI wieku za sprawą holenderskich handlarzy. Również tutaj wkrótce stały się bardzo popularne w kręgach arystokratycznych – na przykład królowa Wiktoria miała całą sforę mopsów. Kiedy w 1857 roku królowa postanowiła dodać do swojej sfory psów mopsy, wcale nie było łatwo je znaleźć. Wysłała nawet angielskiego wysłannika do Niemiec. Ale i tam poszukiwania okazały się trudne. Pierwszy mops, którego królowa w końcu przyjęła, wabił się Bosco. Po nim przybyło 37 kolejnych mopsów.
W tamtych czasach mopsy jako modne zwierzęta szybko stały się en vogue wśród wytwornych dam. Jednocześnie jednak rasa zaczęła się degenerować, gdyż mops jako żywy dodatek na salonach nie prowadził stricte psiego życia. Pod koniec XIX wieku zainteresowanie mopsami spadło; obecnie jednak przeżywają one swój renesans. O mopsach krąży wiele historii i legend. Na przykład mówi się, że mops Pompey głośnym szczekaniem uratował życie swojemu właścicielowi, księciu Wilhelmowi I Orańskiemu. Podobno dzięki ujadaniu psa książę zdołał w porę uciec przed zabójcą.

Mops uchodzi za wesołą, zrównoważoną i żywiołową rasę psów. Może i jest mały, ale za to jaki odważny: mopsy w stosunku do innych psów tej samej rasy mają tendencję do megalomanii i wywyższania. Szybko bagatelizują niebezpieczeństwo. Tak oto kroczą przez świat z wrodzoną pewnością siebie i reagują wrażliwie na nastroje. Mops nie znosi samotności, lubi być wszechobecny. Dlatego nie nadaje się do trzymania w klatce i powinien zdecydowanie uczestniczyć z życiu codziennym i rodzinnym. Jeśli czuje się odsunięty od towarzystwa, wyraźnie to pokazuje: komunikuje się ze swoimi właścicielami za pomocą mimiki, gestów i całego repertuaru dźwięków: od chrząknięć, przez prychnięcia, aż po pomruki. Mopsy to inteligentne psy, ale są też zawzięte, a niekiedy nawet uparte. Konsekwentne wychowanie jest więc kluczowe już na etapie szczenięctwa.

Z wielkością do 32 centymetrów w kłębie, mops zaliczany jest do tak zwanych minimolosów. Nie urodził się do bycia psem sportowym czy stróżującym, ale robi karierę w innych dziedzinach: jest idealnym psem do towarzystwa, szczególnie dla osób starszych. Predestynują go do tego jego przywiązanie i potrzeba kontaktu fizycznego. Ze względu na swój mały format doskonale sprawdza się jako pies miejski i apartamentowy. Na pytanie, czy mops jest psem dla osób początkujących, można jednoznacznie odpowiedzieć – jeszcze jak! To dobry wybór dla osób bez doświadczenia – ten pies dobrze dogaduje się z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi.

Każdy pies potrzebuje odpowiedniej dawki ruchu, aby zachować formę i dobre samopoczucie. Dotyczy to również mopsa, chociaż nie jest on zapalonym sportowcem. W końcu wysiłek i upał nie współgrają z jego naturą. Jeśli chcesz, by Twój pies poszedł z Tobą pobiegać lub pojeździć na rowerze, to niestety mops nie jest odpowiednim towarzyszem dla Ciebie. Lepszym rozwiązaniem dla tej rasy psów są naziemne psie zabawy, jak i intensywne kopanie i igraszki. Mopsy lubią też wodę, balansowane i aportowanie. Uwielbiają też wspinać się na sofy i podwyższenia. Ale wchodzenie po schodach jest dla niego niezdrowe; lepiej weź swojego pupila na ręce i nie pozwól mu samodzielnie wchodzić po schodach.

Fédération Cynologique Internationale klasyfikuje mopsa jako psa ozdobnego i do towarzystwa, sekcja 11 „małe molosowate”. Zwykle osiąga wysokość do 32 centymetrów w kłębie i masę ciała od 6,5 do 9 kilogramów.

Mops ma krępą sylwetkę, wydaje się kwadratowy i niezwykle zwarty z szeroką klatką piersiową. Mops nosi ogon zakręcony nad biodrem. Jego głowa wydaje się dość duża w stosunku do reszty ciała, nos jest krótki, a oczy duże, okrągłe i ciemne. Uszy są małe i aksamitnie miękkie. Wyróżniamy dwa typy: ucho w kształcie róży i guzika, przy czym preferowane jest to drugie. W przypadku guzikowego ucha jego czubek znajduje się blisko głowy, zakrywając wnętrze ucha. Ucho w kształcie róży jest małe i złożone na bok i do tyłu, dzięki czemu widoczna jest małżowina uszna. Sierść mopsa jest krótka, błyszcząca i gładka. Do 1877 roku znany był nam tylko mops jasny, aż w końcu sprowadzono z Orientu czarną parę. Mops jest teraz dostępny w kolorze srebrnym, morelowym, jasnym i czarnym.

Hodowla mopsów staroniemieckich koncentruje się na starym typie mopsów, jaki istniał na początku XX wieku. Staroniemiecki mops ma dłuższy nos, aby zapobiec ewentualnym problemom zdrowotnym, które może powodować skrócona kufa. Jednak w przeciwieństwie do retro mopsów hodowcy mopsów staroniemieckich nie krzyżują ich z innymi rasami psów.

Retro mops to krzyżówka mopsa z inną rasą psa, taką jak parson russell terrier, pinczer lub beagle. Nawiasem mówiąc, mieszanka mopsa i beagla nazywa się „puggle”. Dokładniej rzecz ujmując, jest to mieszaniec mopsa. Celem hodowców retro mopsów jest wyhodowanie psa w typie mopsa, który nie zmaga się ze skrajnymi zaburzeniami oddychania i innymi problemami zdrowotnymi wynikającymi z nienaturalnego kształtu głowy. Jeśli jednak chcesz kupić retro mopsa, powinieneś mieć świadomość, że wcale nie jest on z automatu zdrowszy od mopsa czystej krwi. Odpowiedzialna, uważna hodowla jest istotna również dla tej odmiany. Retro mopsy uchodzą za żywiołowe, zabawne i wytrwałe psy. W zależności od tego, z jaką rasą jest kojarzony mops i od którego rodzica ostatecznie pochodzi retro mops, zwykle osiąga on wysokość od 32 do 38 centymetrów w kłębie i wagę od ośmiu do dwunastu kilogramów. Nie jest to jednak rasa psów uznana przez Fédération Cynologique Internationale.

Pielęgnacja tej rasy psów jest wymagająca. Sierść, najczęściej w kolorze beżowym lub czarnym, jest łatwa w pielęgnacji. Mimo to regularne szczotkowanie jest konieczne, ponieważ mops ma tendencję do gubienia sierści. Kompleksowej pielęgnacji wymaga jego pysk: fałdy skórne muszą być utrzymywane w czystości i sprężystości, a w gabinecie weterynaryjnym dostępne są specjalne środki do pielęgnacji uszu. Obowiązkowe jest również regularne oczyszczanie oczu i nosa. Zadbaj także o zbilansowaną dietę: mopsy mają skłonność do nadwagi, której nie są w stanie zrekompensować ćwiczeniami.

Ze względu na krótki nos zwierzęta te mają predyspozycje do chorób układu oddechowego. W dzisiejszych czasach hodowcy starają się nieco „wydłużyć” mopsom nos. Wystające oczy powodują problemy z rogówką. Około jeden na sto mopsów cierpi na mopsie zapalenie mózgu, tj. chorobę zapalną ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego jeśli chcesz kupić mopsa, koniecznie zasięgnij informacji u renomowanego hodowcy, a także dowiedz się od niego czegoś o rodzicach psa! Jeśli zdecydujesz się na zakup, warto również odwiedzić hodowcę kilka razy, zanim szczeniak się do ciebie wprowadzi.

Ciężko ogólnie powiedzieć, ile kosztuje mops i jego cena ostatecznie zależy od wybranego hodowcy. Cena szczeniaka może wahać się od około 3000 zł do nawet 8000 zł. Zawsze ważne jest, aby kupować psa tylko z renomowanego źródła, bez względu na to, czy chcesz kupić rasowego mopsa, czy szczeniaka w typie retro. Renomowanego hodowcę rozpoznasz na przykład po tym, że pokaże Ci wszystkie psy, w tym matkę, i chętnie odpowie na wszelkie pytania dotyczące rasy. Oczywiście taki hodowca chce oddać swoje psy tylko w odpowiedzialne ręce. Dlatego też zapewne zada ci kilka pytań.

Sporządzona w 1999 roku na zlecenie rządu federalnego i przy udziale Niemieckiego Związku Ochrony Zwierząt „Opinia dotycząca hodowli męki” [niem. Qualzuchtgutachten] zaleca zakaz hodowli ras bezwłosych, skrajnie krótkogłowych (tzw. ras brachycefalicznych) i innych, u których skrajne cechy budowy ciała (bardzo długi grzbiet, mocno wykrzywione łapy, zmiany w kręgosłupie, nadmierny porost sierści itp.) uniemożliwiają zdrowe życie.
Jako odpowiedzialny właściciel zwierzaka, który oczywiście przywiązuje dużą wagę do zdrowego, niczym niezmąconego życia swojego czworonożnego przyjaciela, zdecydowanie powinieneś wziąć te wskazówki pod uwagę przy wyborze odpowiedniej rasy, podobnie jak kwestię wybitnych cech charakteru.