Labrador retriever – przyjazny, utalentowany czworonóg

Bezpośrednim przodkiem labradora retrievera był nowofundlandczyk wodołaz. Ta rasa była wykorzystywana głównie przez brytyjskich rybaków, którzy mniej więcej przed 500 laty przypłynęli na połów do wybrzeża Nowej Fundlandii. Ich psy wskakiwały do morza bez jakiegokolwiek lęku przed wodą. Wyławiały sieci rybackie i liny, a nawet ryby, które wypadły z sieci. Nowofundlandczyki okazywały również spory talent w aportowaniu ustrzelonego ptactwa wodnego.

W połowie dziewiętnastego stulecia te wszechstronne psy zyskały popularność również w Anglii, zwłaszcza wśród arystokracji. Brytyjscy miłośnicy polowań zainteresowali się psami wodołazami, co poskutkowało rozpoczęciem hodowli ze szczególnym uwzględnieniem cech łowieckich tych psów. Rasa labrador retriever została wyodrębniona w 1903 roku. Nazwa pochodzi od angielskiego czasownika „to retrieve”, który oznacza aportować, przynosić.

Początkowo wszystkie psy były czarne (labrador czarny) i takie uznawano za czystych przedstawicieli tej rasy. Z czasem dopuszczono również w hodowli psy o umaszczeniu biszkoptowym (labrador żółty) i czekoladowym. Co ciekawe umaszczenie żółte może występować w różnych odcieniach: od kremowego, poprzez beżowe aż do rudego.

Labradory retrievery to rasa, która cechuje się dużą łagodnością. Są to psy spokojne, cierpliwe, mądre i uparte. Mają bardzo przyjacielskie podejście do ludzi i są bardzo ufne. Z tego względu często są wybierane przez rodziny z dziećmi. Należy pamiętać o tym, że posiadając te cechy labradory retrievery nie nadają się do wykorzystania jako psy obronne.

Natomiast ich charakter sprawia, że świetnie sprawdzają w dogoterapii. Labradory to jedna z najczęściej szkolonych ras do tego celu. Psy, które są zrównoważone, skupione, łagodne, posłuszne i przewidywalne mogą się okazać bardzo pomocne podczas terapii. Głaskanie, dotyk, wykonywanie wspólnie różnych ćwiczeń pomaga ludziom w depresji, uzależnionym lub schorowanym, których sprawność jest zaburzona. Dogoterapia jest dobrym wsparciem podczas rehabilitacji, pomaga przywrócić równowagę emocjonalną, prowadzi do większej samoakceptacji.

Taka praca może być wykonywana tylko przez bardzo łagodne i przyjazne psy – labradory retievery z pewnością do nich należą. Trzeba jednak pamiętać o tym, że nie każdy labrador może być wykorzystany w dogoterapii. Zanim zacznie pracować z człowiekiem pod okiem terapeuty, powinien zostać specjalnie przeszkolony.

Labradory retrievery to psy o prostodusznym, radosnym i przyjaznym usposobieniu. Mocno przywiązują się do ludzi i są bardzo lojalne. Łagodny charakter i wrażliwość tych psów sprawiają, że są doskonałymi kompanami dla dzieci. Szybko nawiązują z nimi dobry kontakt i starają się je otoczyć opieką. Uwielbiają wszelkie zabawy, podczas których mogą się wybiegać.

Należy jednak pamiętać o tym, że głównym przewodnikiem psa powinna być odpowiedzialna dorosła osoba, dzieci mogą się doskonale dogadywać i bawić z psem, jednak nie uzyskają takiego posłuchu jak konsekwentny dorosły opiekun. Nie należy także zostawiać małych dzieci sam na sam z labradorem choćby ze względu na jego gabaryty – niechcący pies może przewrócić dziecko.

Labrador retriever to bardzo pojętny pies, którego wychowanie nie nastręcza problemów – także osobom, które nie mają doświadczenia z psami. Jest inteligentny, potulny i cierpliwy, co sprawia, że szybko się uczy i łatwo go wyszkolić. Do dobrego rozwoju, poza opieką pełną miłości, potrzebuje dużo ruchu, ćwiczeń i bodźców. W przypadku mniejszego doświadczenia w szkoleniu psów zawsze warto skorzystać ze wsparcia trenera.

Dzięki odpowiedniej opiece labrador retriever stanie się przyjacielem na całe życie. Rasa jest odpowiednia dla rodzin, które lubią sport i dużo aktywności na świeżym powietrzu. W przypadku zbyt małej ilości ruchu i braku konsekwencji u labradora retrievera mogą pojawić się problemy behawioralne, dlatego bardzo ważne jest, aby zapewnić mu odpowiednią ilość ćwiczeń. Szkolenia powinny się rozpocząć już we wczesnym okresie życia zwierzęcia, oczywiście odpowiednio dopasowane do jego wieku.

Podobnie, jak jego przodkowie, labrador retriever jest miłośnikiem intensywnego aportowania i tropienia. Świetnym zajęciem, dającym upust psiej energii będzie mantrailing oraz wszelkie sporty kynologiczne, a takżeczęste zabawy w wodzie. Należy dbać o urozmaicenie ćwiczeń, aby nie znudziły się nimi i nie straciły zapału.

Psy mają silny charakter i jego ukształtowanie wymaga konsekwencji, ale nie można być także zbyt surowym dla zwierzęcia. Jeśli poświęcisz na szkolenie labradora trochę czasu, szybko zauważysz efekty nauki.

Labradory retrievery mają gęstą sierść z podszerstkiem, który chroni przed zimnem i wilgocią. Sierść nie jest jednak trudna w pielęgnacji. Ponieważ linieją przez cały rok, wymagają regularnego czesania. Sierści nie trzeba skracać, natomiast w miarę możliwości należy unikać mycia labradora retrievera przy użyciu środków pielęgnacyjnych. Psie kosmetyki na bazie mydła niszczą typową dla tej rasy naturalną warstwę ochronną skóry. Po każdym spacerze należy sprawdzić sierść i skórę zwierzęta i w razie potrzeby pozbyć się kleszczy, które mogły zaatakować zwierzę.

W procesie pielęgnacji należy pamiętać także o kontroli stanu uszu i uzębienia psa. Należy regularnie czyścić oczy i uszy, a w walce z kamieniem nazębnym pomogą specjalne przysmaki, które go usuną. Zbyt długie pazury należy skracać.

Trzeba zwracać uwagę na dietę psa: Labrador retriever nie jest wybredny i łatwo przybiera na wadze, co w konsekwencji obciąża stawy. Podobnie, jak inne duże psy ma skłonność do dysplazji łokciowej i biodrowej. Bardzo ważne jest, aby psia karma była odpowiednio dobrana pod względem jakości oraz połączenia składników odżywczych. Psy powinny być karmione o stałych porach, nie za często w ciągu dnia i nie bezpośrednio przed wysiłkiem fizycznym, aby uniknąć skrętu żołądka. Ważnym składnikiem w diecie labradora retrievera jest mięso, które powinno stanowić około 70 procent diety, pozostałą część powinien stanowić mix warzywno-owocowy. Odpowiednia będzie zarówno mokra, jak i sucha karma. Warto zwrócić uwagę na to, aby w karmie nie pojawiały się zboża lub cukier – nie są one dobrze przyswajalne i powodują wzrost tkanki tłuszczowej.

Oczywiście niezmiernie ważne są regularne wizyty u weterynarza, który poza przeprowadzeniem badań i szczepień może także podpowiedzieć, jak najlepiej dbać o zwierzaka.

Ze względu na predyspozycje tej rasy do chorób genetycznych bardzo ważne jest, aby zakupić szczeniaka w sprawdzonej i renomowanej hodowli. W celu sprawdzenia hodowli najlepiej skontaktować się ze Związkiem Kynologicznym w Polsce. Dzięki temu można potwierdzić czy dana hodowla jest zarejestrowana i czy spełnia warunki FCI – międzynarodowej organizacji kynologicznej.

Przed zakupem psa warto odwiedzić wybraną hodowlę i porozmawiać z właścicielem. Hodowcy udzielą wielu istotnych porad na temat wychowania szczeniaka, ale także mogą odpowiedzieć na pytania przyszłego kupca. Warto zwrócić uwagę na to w jakich warunkach przebywają psy, czy na terenie hodowli znajduje się matka (brak jej obecności powinien wzbudzić czujność – psy mogłyby być niewiadomego pochodzenia), zapytać o to czy szczenięta są socjalizowane, czy przebywają wśród dzieci i będą do nich przyzwyczajone. Należy sprawdzić badania zarówno szczeniaków, jak i ich rodziców. Bardzo ważne jest, aby zwierzę nie miało żadnych obciążeń genetycznych.

Zdarza się, że rasowe psy takie jak labradory retrievery trafiają do adopcji. Wówczas należy się skontaktować z fundacją, pod której opieką znajduje się pies i zapytać o szczegóły adopcyjne. Adopcja szczeniaka pozwoli uniknąć wysokich kosztów (takich jak przy zakupie psa z renomowanej hodowli), natomiast historia psa może nie być do końca znana. Każde schronisko lub fundacja, które mają psa pod swoją opieką, posiadają własne procedury adopcyjne. Zazwyczaj należy wypełnić ankietę, spotkać się na co najmniej jedną wizytę przedadopcyjną i wykazać się cechami dobrego przyszłego właściciela i opiekuna.

Szczeniaka labradora retrievera można kupić za kilka tysięcy złotych, ale ceny sięgają czasem nawet kilkunastu tysięcy złotych. Wynika to z tego, że prowadzenie hodowli jest niezmiernie kosztowne, dlatego każde ogłoszenie o sprzedaży szczenięcia po niskiej cenie powinno wzbudzić czujność.