Rodzaje psiej sierści

Poza kilkoma rasami, z reguły całe ciało psa pokryte jest futrem. Tylko nos i opuszki łap nie posiadają sierści. Włosy wyrastają – w niezauważalny dla człowieka sposób– w kępkach z lejów. Komórki nerwowe w skórze i włókna nerwowe w zewnętrznej warstwie włosa przekazują sygnały, które chwytają za włos. Drobne mięśnie sprawiają, że włosy jeżą się lub kładą. Do każdego włosa głównego przypisane są dwa do trzech włosów wtórnych. Korzeń włosa leży pod skórą. Gruczoły łojowe zaopatrują każdy włos w tłuszcze i minerały. Ponadto, sebum pomaga chronić psa przed wilgocią, co jest szczególnie widoczne w przypadku takich ras, jak labrador. Dzięki temu zdrowe włosy stają się lśniące i elastyczne. Włosy są również określane jako odzwierciedlenie zdrowia, ponieważ ich stan często wskazuje, czy pies jest fizycznie i psychicznie zdrowy. Ponadto warstwa tłuszczowa skóry jest odpowiedzialna za przekazywanie składników tzw. spot-on, które chronią przed ukąszeniami pcheł i kleszczy.

U psów rozróżniamy włosy okrywowe i podszerstek. Choć każdy włos jest lekki jak piórko, ich ilość ma znaczenie: w przypadku psów krótkowłosych bez podszerstka szacuje się cztery gramy włosów na kilogram masy ciała. W przypadku psów długowłosych z gęstym podszerstkiem szacuje się 35 gramów włosów na kilogram masy ciała. Dziesięciokilogramowy whippet ma więc na ciele sierść o masie zaledwie 40 gramów, podczas gdy golden retriever, ważący 35 kilogramów nosi na sobie codziennie kilogramowe futro.

Włosy okrywowe nazywane są również włosami przewodnimi lub wąsami. Są grubsze od podszerstka i nie rosną tak gęsto. Pierwotną strukturą włosa okrywowego, którą wciąż widać na przykładzie wilka nordyckiego, jest sierść krótkowłosa. Poprzez hodowlę i selekcję naturalną powstały kolejne typy sierści: krótka, długa, falista (loki) i szorstka.

Struktura włosa psa zależy od jego genów. Dlatego też istnieje wiele form mieszanych, tj. sierść silnie kręcona lub lekko falista czy szorstka.

To, jak długo rosną włosy, jest uwarunkowane genetycznie. Zazwyczaj faza życia pojedynczego włosa trwa od sześciu do ośmiu tygodni, po czym tworzy się nowa cebulka włosa, stare włosy obumierają i wypadają. Wyjątek stanowią niektóre psy z kręconą sierścią, zwłaszcza pudle. U większości pudli sierść pozostaje w fazie wzrostu. Pudel prawie nie traci więc włosów, przez co jego futro musi być strzyżone. W przeciwnym razie, włosy pudla stają się coraz dłuższe i filcują się do grubych „sznurków”, podobnie jak u innych ras z kręconą sierścią, np. komondor. Wąsiki czy włosy okrywowe są grubsze i twardsze niż podszerstek. U innych ras, jak np. teriery, nie wszystkie martwe włosy wypadają, a zamiast tego utknęły i muszą być wyrwane (przycięte). W zależności od rasy, na każdym centymetrze kwadratowym skóry rośnie od 400 do 1200 włosów okrywowych. Rytm porostu poszczególnych włosów jest regulowany w taki sposób, że u zdrowego psa nigdy nie ma obszarów pozbawionych owłosienia. Silna utrata włosów jest więc zawsze oznaką zaburzenia. Nawet podczas zmiany sierści pies nie traci włosów okrywowych w kępkach, lecz stopniowo. Podszerstek, którego porost jest silnie zależny od światła dziennego, wiosną staje się rzadszy, a jesienią gęstnieje– dochodzi do linienia. Dodatkowe informacje o linieniu znajdą Państwo tutaj.

Sierść okrywowa określa przede wszystkim kolor futra psa, ponieważ zawiera pigmenty. W zależności od ich gęstości i długości, włosy okrywowe chronią przed przemoczeniem, ponieważ odprowadzają deszcz i wodę. Zapobiegają one również przedostawaniu się kolców, podszycia i innych ostrych elementów do skóry. Zmniejszają one również ryzyko urazów podczas walk z innymi psami i ataków innych zwierząt. O czym często się zapomina: sierść okrywowa ogrzewa ciało nie tylko jak płaszcz, ale także kontroluje ekspozycję na słońce i ciepło.