Rasy królików - w jaki sposób człowiek natknął się na królika

Wśród królików występuje ogromne urozmaicenie pod względem wyglądu. Kilka klas wielkości, od królików karłowatych po olbrzymie, sprawia, że ​​sprawy jeszcze bardziej się komplikują. A jednak wszystkie nasze króliki rasowe mają jednego wspólnego przodka: dzikiego królika europejskiego – a nie zająca!

Króliki i zające należą do wspólnej rodziny „prawdziwych zajęcy”, jednak ich wygląd zewnętrzny oraz styl życia wyraźnie się różnią. I tak na przykład króliki są małe i przysadziste, podczas gdy zające to duże, smukłe zwierzęta o nieco dzikim wyglądzie. Inną wyraźną różnicą jest to, że króliki są zwierzętami stadnymi, które najczęściej żyją w dużych grupach. Zające są z kolei samotnikami, które szukają towarzystwa innych przedstawicieli swojego gatunku wyłącznie w okresie godowym. Towarzyskie króliki budują rozległe, podziemne korytarze; zające chowają się w wyciśniętych podczas leżenia nieckach, które nazywa się kotlinkami. Nowo narodzony zając bardzo szybko staje się samodzielny i nie zagrzewa długo miejsca w gnieździe. Małe króliczki rodzą się ślepe i są całkowicie bezradne, dlatego przez pewien czas pozostają pod opieką matki w gnieździe. Zarówno króliki, jak i zające padają ofiarą drapieżników. Podczas gdy króliki w mgnieniu oka ukryją się w najbliższej kryjówce, zające popisują się swoimi umiejętnościami sportowymi. Niektóre rasy zajęcy osiągają prędkość 70 km/h i potrafią skoczyć na zaskakującą wysokość dwóch metrów.

Zające nigdy nie służyły człowiekowi jako zwierzęta domowe. Z kolei króliki zostały stosunkowo wcześnie udomowione. Warto tu zaznaczyć, że pierwotnie dzikie króliki zamieszkiwały Półwysep Iberyjski oraz części Afryki Północnej. Zaczynając od tego niewielkiego obszaru, króliki podbiły, z kilkoma wyjątkami geograficznymi, właściwie cały świat. Chociaż ekspansja ta wynikała głównie z przysłowiowej płodności królików, to jednak także człowiek przyczynił się do zdobywania przez króliki kolejnych terenów: króliki są łatwe w hodowli i same z siebie się rozmnażają. Króliki służyły człowiekowi jako źródło pożywienia, choć doceniano również ich futro. Najwcześniejsze udokumentowane dowody potwierdzające celową hodowlę królików jako zwierząt domowych pochodzą z Hiszpanii i datuje się je na I wiek p.n.e. Pierwsza pisemna wzmianka o hodowli królików w Niemczech pojawia się w dokumencie klasztornym z 1149 roku.

Początkowo króliki były hodowane jako zwierzęta użytkowe, jednak później zaczęto je postrzegać również jako zwierzęta do głaskania. Ze względu na ukierunkowaną hodowlę zawsze dochodziło do przypadkowych mutacji kolorystycznych, które następnie krzyżowano dalej: dało to początek nowoczesnym wariantom kolorystycznym. Pierwotne założenie, tj. wyhodowanie jak największej liczby zwierząt, uległo zmianie. Mniejsze i szczególnie urocze króliczki stały się modne. Już w XVI wieku króliki miniaturowe cieszyły się dużą popularnością wśród przedstawicieli wyższych sfer. Wraz z rewolucją przemysłową hodowla królików na potrzeby produkcji żywności ponownie zaczęła przeżywać rozkwit: w miastach nie było miejsca na trzymanie świń i owiec, nie wspominając już o krowach. Mały, poręczny królik znalazł swoje miejsce w miejskiej strukturze zaopatrzenia; jednocześnie stanowiło to położenia kamienia węgielnego pod zorganizowaną hodowlę królików, jaką znamy dzisiaj. Pierwsze stowarzyszenie królika rasowego w Niemczech zostało założone w 1880 roku.