Kot norweski leśny – kot z dzikich ostępów!

Od niepamiętnych czasów podania i pieśni opiewają je jako leśne, baśniowe i czarodziejskie koty. Ich protoplastami były prawdopodobnie koty krótkowłose, które na północne obszary przywędrowały z Europy Środkowej. Ale nie ma co do tego zupełnej pewności. Surowy klimat Skandynawii przyczynił się do tego, że sierść tych kotów ewoluowała, stając się dłuższa i gęstsza. Ponieważ kot norweski leśny coraz częściej parzył się z krótkowłosymi kotami domowymi, w latach trzydziestych niektórzy norwescy hodowcy podjęli starania o ocalenie ich genów. Pierwszy kot leśny pojawił się na wystawie jeszcze przed drugą wojną światową. Międzynarodowa organizacja FIFe uznała pierwszego kocura w 1977 r. Jego wizerunek pokazywano nawet w wiadomościach telewizji norweskiej. Przedstawiciele rasy żyją również jeszcze na wolności w norweskich lasach, z dala od ludzi. Ponadto kot norweski leśny mocno nawiązuje wizualnie do żbika europejskiego.

Cechą charakterystyczną kota norweskiego leśnego są uszy, na zakończeniach których wystają „tufki”. Eleganckiej piękności kotom z dalekiej północy dodają „koszula”, „kryza” i „portki”. Te pojęcia oznaczają puszyste atrybuty, które zdobią zimowe futerko kota norweskiego leśnego na szyi, piersi i tylnych kończynach. W tych miejscach miękki, gęsty podszerstek w okresie chłodów jest szczególnie obfity i pokrywa się długimi, tłustawymi wąsikami. Chronią one kota przed wilgocią. Także pod innymi względami piękny Norweg doskonale dostosował się cieleśnie do egzystencji w chłodnych lasach swojej ojczyzny: jego tylne nogi są nieco dłuższe niż przednie. To dodaje kotom dużej skoczności, czyniąc z nich wybornych łowców. W zimie pomagają im także szerokie łapy, które lepiej rozdzielają ciężar kotów na śniegu.

Spektrum barw i wzorów dozwolone przez standardy hodowli kota norweskiego leśnego jest dość szerokie: nie uznaje się tylko takich wariantów kolorystycznych, jak czekoladowy, cynamonowy, liliowy i płowy.

Mimo dzikiego kociego wyglądu zwierzęta te są znane z łagodnego i przymilnego charakteru. To prawdziwe pieszczochy, które domagają się od opiekunów uwagi i czułostek. Warto zaplanować również dużo czasu na zabawę. Przyjazne usposobienie i wyrazisty charakter czynią z kotów norweskich leśnych przyjemnych współlokatorów. Uchodzą za wyjątkowo towarzyskie, wobec czego zasadniczo nie zaleca się trzymania ich bez kocich kolegów.

Kot norweski leśny wspina się, skacze i ma dużą potrzebę ruchu. Ze względu na rozmiary tych atletów stałe przebywanie w mieszkaniu będzie dla nich uciążliwe. Chyba że udostępni się im naprawdę sporo miejsca. Drapaki i przedmioty zachęcające do wspinania muszą być odpowiednio stabilne. Szczególnie wymagająca jest pielęgnacja w okresie wiosennego linienia: wówczas kot traci cały podszerstek. Zatem trzeba regularnie szczotkować futrzaka. Poza tym kot norweski leśny okazuje się łatwy w pielęgnacji i przystępny. Spodziewana długość życia wynosi w przybliżeniu 15 lat, a więc dość długo będzie można cieszyć się jego obecnością.