Lykoi: moda na wesołego „potwora” stworzona w mediach społecznościowych

Choć wyglądają ponuro koty rasy lykoi są przyjaznymi, otwartymi stworzeniami. Z zaciekawieniem eksplorują otoczenie, biorą czynny udział w życiu swoich „otwieraczy do puszek” i domagają się pieszczot – zupełnie jak inne krótkowłose koty domowe, od których różnią się jedynie cienkim futerkiem. Lykoi początkowo ostrożnie reaguje na nieznajomych i nowe okoliczności, i czeka, ale szybko rozluźnia się, gdy tylko sytuacja okazuje się nieszkodliwa.

Lykoi to inteligentny i pomysłowy kot, który jest aktywny i figlarny, ale chętnie rozkoszuje się też błogim odpoczynkiem. Wszelkie zabawki pozwalające na szukanie i odkrywanie są dla niego idealne, ponieważ w jego życiu nie ma miejsca na nudę. Wszystko, co nieznane, bada za pomocą nosa. Przez jakiś czas bez problemu samodzielnie zajmuje się zabawkami.

Najbardziej wyróżniającą się cechą kota rasy lykoi jest jego towarzyskość: w jego otoczeniu powinien znaleźć się przynajmniej jeden przedstawiciel gatunku oraz ludzie, którzy poświęcą futrzakowi swój czas. Zabawa, odkrywanie i aktywność są przy tym znacznie ważniejsze niż słodkie leniuchowanie.

Jako właściciel kota rasy lykoi musisz wziąć pod uwagę, że wyjątkowy wygląd kota wiąże się ze szczególną odpowiedzialnością. Jedynie szczątkowe futro z trudem pełni swoją funkcję ochrony przed warunkami atmosferycznymi i innymi wpływami zewnętrznymi. Lykoi musi być trzymany w mieszkaniu i kontrolowany przez cały czas: gdyby uciekł na zewnątrz, nie przetrwałby tam długo.

Pielęgnacja sierści jest trudna przy użyciu konwencjonalnych szczotek i grzebieni, ponieważ istnieje ryzyko zranienia przez włosie i zęby. Dlatego potrzebujesz dodatkowych miękkich akcesoriów. Ponadto na skórze kota szybko gromadzi się sebum, ponieważ ta oleista wydzielina nie jest rozprowadzana na włosach. Podobnie jak w przypadku kotów rasy Sfinks, w razie potrzeby kota należy sporadycznie kąpać. Jest to ważne, ponieważ w przeciwnym razie tworzą się warunki sprzyjające roztoczom i infekcjom uszu.

Poza tym koty rasy lykoi mają takie same potrzeby, jak koty innych ras – nie istnieją raczej specjalne wymagania żywieniowe. Należy pamiętać o dobrej jakości karmie dla kotów z dużą ilością mięsa i niewielką zawartością tłuszczu i cukru.

Lykoi mają swój własny kolor sierści: ich szata składa się z czarnych i „amelanistycznych” włosów (o zredukowanej pigmentacji) bez podszerstka. W zależności od rozłożenia, ogólny kolor może wtedy zmienić się z prawie czarnego na niemalże biały. Fachowy termin to „włos dereszowaty” – występujący wyłącznie wśród kotów rasy Lykoi. To, że w przypadku tej rasy dominuje ogólnie szary kolor, jest przypadkiem, ponieważ jedna z kotek dających początek tej rasie była czarna i była specjalnie krzyżowana z czarnymi kotami.

Brak sierści wokół oczu, nosa i pyska tworzy efekt maski i przywodzi na myśl pysk wilka (greckie słowo „lykoi” oznacza „wilki”). Sierść kota rasy lykoi może być różna: istnieją osobniki charakteryzujące się silniejszym porostem włosów i takie, które wydają się praktycznie nagie. W przeciwieństwie do szorstkiego wyglądu futro jest bardzo miękkie w dotyku.

Kot rasy lykoi zawdzięcza swój wygląd naturalnej mutacji genetycznej, która występuje u kotów krótkowłosych i powoduje częściowy lub całkowity brak sierści, lub sprawia, że sierść jest falowana. W przypadku kotów rasy lykoi taki gen powoduje, że zwierzęta mają z jednej strony kępki futra na głowie i ciele, a z drugiej pozbawione sierści części ciała. Nadaje to ich ogólnie cienkiej sierści kudłaty wygląd, co wyraźnie kontrastuje ze zwyczajowo gładkim lub puszystym futrem innych ras. Ponieważ owłosienie na łapach również nie występuje lub jest ubogie, wyglądają one jakby miały długie palce zakończone szponami.

Zasada hodowli wymaga, aby mutacja genu, o której mowa, wyraźnie nie była tą decydującą o takich cechach genetycznych, jak brak sierści u kota rasy sfinks lub na przykład kędzierzawa sierść u kota rasy devon rex. Koty rasy lykoi nie są mieszanką sfinksów i kotów krótkowłosych, ale cudownym darem natury.

Rasowe koty lykoi istnieją dopiero od nieco ponad dekady. W 2011 roku lekarz weterynarii, Johnny Gobble z Tennessee, i rok wcześniej hodowca kotów rasy sfinks, Patti Thomas z Wirginii, niezależnie odkryli koty krótkowłose, które nosiły gen lykoi i odpowiednio wyglądały. Thomas, Gobble i jego żona Brittney połączyli zdecydowanie niespokrewnione ze sobą koty: tak powstała pierwsza ukierunkowana hodowla kotów rasy lykoi. Na początku intencją było nie tyle stworzenie nowej rasy, co znalezienie dowodu naukowego: hodowcy chcieli pokazać, że specyficzny wygląd kotów nie był spowodowany chorobą, ale był uwarunkowany genetycznie. W rzeczywistości gen lykoi jest dziedziczony recesywnie, co oznacza, że ​​musi być obecny u obojga rodziców.

Nie jest jeszcze jasne, dlaczego koty rasy lykoi posiadają tak specyficznie zaburzony wzrost futra. Badania wykazały, że mieszkom włosowym dotkniętych kotów brakuje czasem środków do produkcji sierści lub że jej komponenty nie są w odpowiedniej proporcji względem siebie. Tak więc koty rasy lykoi nadal stanowią tajemnicę dla nauki.

Pojawiające się w mediach społecznościowych odpowiednio zaaranżowane zdjęcia kotów rasy lykoi, jakie wykonane zostały przez Brittney Gobble, ruszyły w świat niczym wirus: tak bardzo odmienny, „przerażający” wygląd kotów tej rasy zafascynował i poruszył nie tylko miłośników kotów. Lykoi stał się prawdziwie „modnym zwierzęciem”.

Rasa lykoi została już zarejestrowany przez TICA (The International Cat Association) w 2012 roku. Jest to zatem wciąż bardzo młoda i rozwijająca się rasa – nie ma zbyt wielu hodowców poza Stanami Zjednoczonymi. W związku z tym koty są rzadkie, a listy zainteresowanych oczekujących na pojawienie się kociąt bardzo długie. Każdy, kto chciałby sprawić sobie kota rasy lykoi, musi liczyć się z wydatkiem przekraczającym 10 000 złotych. Hodowcy poza Stanami Zjednoczonymi znajdują się w Kanadzie, RPA oraz w krajach europejskich, np. Polsce i Francji.

Co jest absolutnie zaskakujące, koty rasy Lykoi linieją w takim samym stopniu, co koty innych ras krótkowłosych. Co więcej: po zmianie sierści, która ma miejsce kilka razy w roku z powodu zaburzonego wzrostu włosów, może się zdarzyć, że zwierzęta będą nosić nieco inny kolor sierści. Chociaż fenomen ten ma związek z niewielką ilością sierści, kot rasy lykoi wcale nie jest odpowiednim zwierzęciem domowym dla osób uczulonych na sierść.

Koty rasy lykoi są podatne na choroby skóry: ich rzadkie futro nie zapewnia wystarczającej ochrony. Nawet jeżeli rasa nie istnieje wystarczająco długo, aby mówić o typowej dla rasy skłonności do chorób, problemy są oczywiste. Zwierzęta te gorzej radzą sobie w niskich temperaturach, podczas deszczowej pogody czy w warunkach promieniowania UV niż inni przedstawiciele ich gatunku z normalną sierścią.

Poza ograniczeniami związanymi z sierścią jak do tej pory nie pojawiły się żadne problemy zdrowotne typowe dla rasy. Nadal brakuje wiarygodnych obserwacji na temat tego, jak przedstawia się kondycja zwierząt w starszym wieku: średnia długość życia kotów domowych wynosi od 13 do 15 lat – pierwsze hodowlane koty rasy lykoi dopiero zaczynają się starzeć.