Kot kartuski: łagodny i nieskomplikowany

Te przyjazne szare koty pochodzą wprawdzie z Francji, jednakże nie mają nic wspólnego z mnichami z zakonu kartuzów, którym bardziej w smak była produkcja nalewek ziołowych, aniżeli hodowla tych zacnych zwierząt. W rzeczywistości hodowlę zainicjowało w 1920 r. pewne rodzeństwo, aczkolwiek dopiero w 1977 r. kot kartuski został uznany za odrębną rasę. W czasach wojny hodowla nie była łatwa, ponieważ pulę genów „rozcieńczyły“ szare brytyjskie koty krótkowłose oraz rosyjskie koty niebieskie. Dlatego też dziś zwraca się bacznie uwagę, by wytyczne rasowych cech kota kartuskiego były ściśle przestrzegane.

Te szare aksamitne futrzaki wyróżniają się na tle masy aktywnych i rozbrykanych kotów krótkowłosych swoją rozważną i spokojną naturą. Są dzięki temu idealnymi kotami dla rodziny, lubią dzieci i żyją w zgodzie z innymi zwierzętami. Kot kartuski dobrze znosi także kilka godzin w samotności, wymaga jednak uwagi i okazywania ciepła. W ogóle jest bardzo przywiązany i chodzi za swoim „ulubionym“ opiekunem po całym domu – niemal jak piesek. W zaawansowanym wieku koty te stają się przeważnie wyraźnie spokojniejsze, ale w żadnym wypadku nie chcą wycofać się z życia rodzinnego – mają tylko mniejszą tolerancję na zgiełk i pośpiech. Czasem określa się je mianem „samowystarczalnych“, co należy tłumaczyć tym, że lubią swobodę i spędzają dużo czasu na zewnątrz, wytyczając sobie przeważnie spory rewir.

Zasadniczo kot kartuski jest średniej wielkości i ma słuszną posturę. Nogi i pierś są mocno umięśnione, łapy stosunkowo duże. Zwieńczenia łap są ciemnoszare. Średniej wielkości uszy są wysoko osadzone na głowie. Dopuszczalne kolory oczu to wyłącznie odcienie żółci i bursztynu, zielony jest absolutnie zakazany. Oczy powinny być wydatne, jednakże nie nazbyt okrągłe. Chyba w przypadku żadnej kociej rasy kotka i kocur nie różnią się optycznie w tak dużym stopniu. Podczas, gdy kocury są duże, umięśnione i ze względu na szeroki nos i grube policzki mogą sprawiać imponujące wrażenie, kotki są mniejsze (przede wszystkim głowa!), smuklejsze i nieco bardziej urodziwe. Również nogi i ogon są w tym przypadku nieco krótsze. Ciemnoszara sierść kota kartuskiego jest krótka i charakteryzuje się gęstym podszerstkiem. Nie może natomiast wykazywać żadnych odznak ani wzorów.

Nawet jeżeli sprawiają wrażenie spokojnych – koty kartuskie, szczególnie te młode, bawią się bardzo chętnie! Dlatego należy zadbać, by miały wystarczająco dużo zabawek i możliwości ruchu. Te sprytne koty lubią mieć ogląd sytuacji, zatem szczególnie zalecany jest drapak z wyżej umieszczonym siedziskiem. Potrzebują także większej liczby miejsc, gdzie mogą spokojnie schować się i w razie potrzeby odpocząć od codziennego zgiełku. Ponieważ są wyszkolonymi myśliwymi, ucieszą się z wyjścia na zewnątrz, ale dzięki łagodnemu usposobieniu doskonale sprawdzą się także w mieszkaniach.

Ważne: ponieważ w wielu przypadkach koty z wiekiem stają się leniwe, należy zwrócić uwagę, by odpowiednio dawkować karmę i nie doprowadzić do nadwagi. Pielęgnacja kotów kartuskich jest zupełnie nieskomplikowana, wystarczy szczotkować je raz w tygodniu.