Korat – łatwy w pielęgnacji przytulasek z wielką potrzebą bliskości

Kot rasy korat lubi być w centrum uwagi. Kiedy czegoś chce, bardzo wyraźnie daje o tym znać poprzez język ciała i zachowanie. Szybko odkrywa również, jakiej taktyki musi użyć, aby zdobyć smakołyki lub pieszczoty. Jednocześnie kot rasy Korat jest przemiłym towarzyszem człowieka, który szuka z nim bliskiego kontaktu fizycznego i, jeżeli otrzyma na to pozwolenie, lubi spędzać noce w łóżku ze swoimi ludźmi. Ze względu na swoją wrażliwość i doskonałą percepcję sensoryczną często reaguje lękiem. Jeżeli korat jest niezadowolony,​​głośno to manifestuje. Kot tej rasy jest towarzyski, ale może okazywać zazdrość, jeżeli uważa, że ​​inne zwierzęta otrzymują więcej czułości lub uwagi. Lubi też dominować w stosunku do innych kotów. Jednak tak długo, jak wszystkie jego potrzeby są zaspokajane, korat nie sprawi Ci większych kłopotów.

Chociaż koty rasy Korat są lękliwe, chętnie żyją ze swoimi ludźmi jako członkowie rodziny. Preferują one jednak spokojniejsze otoczenie bez nieoczekiwanych ruchów i głośnych dźwięków. Koty rasy Korat lubią dzieci i są łagodne w kontaktach z nimi, ale nie tolerują brutalnego zachowania i zaczynają się bronić, jeżeli go doświadczą. Ze względu na fakt, że są to koty niezwykle towarzyskie, nie powinny być trzymane w pojedynkę. Dogadują się zarówno z innymi kotami, jak i psami.

Jeżeli kot rasy korat hodowany jest w domu, potrzebuje mnóstwa zabawek oraz czasu poświęconego na wspólną zabawę. Może przy tym nieco poszaleć. Ze względu na jego wysoką inteligencję i zdolność uczenia się, możesz nauczyć swojego pupila kilku sztuczek, aby rzucić mu wyzwanie i zapewnić mu zajęcie.

Kot rasy korat wygląda bardzo elegancko ze swoim srebrnoszarym futrem i srebrnymi końcówkami włosów, które nadają mu szczególny srebrzysty połysk. Ciało jest umięśnione, ale przy tym elastyczne. Średniej długości ogon zwęża się ku końcowi i jest zaokrąglony. Jego tylne nogi są nieco dłuższe niż przednie, a owalne łapy mają również szczególną cechę: mają pięć palców z przodu i cztery z tyłu.

Sierść kota rasy korat może mieć jedynie ciemnosrebrnoszary kolor – nie ma żadnych odchyleń kolorystycznych. Włos jest krótki i przylega do ciała, a korat prawie nie traci sierści, co sprawia, że ​​rasa ta jest odpowiednia dla osób z alergią na sierść kota. Oznacza to również, że wszelkie czynności pielęgnacyjne są bardzo ograniczone. Przy zmianie sierści warto jednak częściej używać szczotki – jej użycie sprawi koratowi przyjemność jednak niezależnie od okoliczności.

Głowa kota rasy korat ma kształt serca, co, podobnie jak kolor oczu, staje się w pełni widoczne dopiero po osiągnięciu dorosłości wieku. Ma duże, wysoko osadzone na głowie uszy. Oczy z kolei są szeroko rozstawione i bardzo duże. W ciągu pierwszych lat życia zmieniają kolor z niebieskiego na jasnozielony, czasem także na bursztynowy. Proces ten kończy się po upływie około czterech lat.

Kot rasy korat zawdzięcza swoją nazwę regionowi, w którym został odkryty: prowincji Korat w północno-wschodniej części Tajlandii. Zgodnie z tradycją od wieków rasa ta uważana jest w jej ojczyźnie za amulet szczęścia. Tam też nosi dźwięczną nazwę „Maeo Dok-Lao”, co oznacza „kot w kolorze chmur przed deszczem”. Kot rasy korat został po raz pierwszy wystawiony na Zachodzie, w Wielkiej Brytanii, w 1896 roku i właśnie tam został uznany w 1975 roku za odrębną rasę. W 1959 roku pierwsza para hodowlana została sprowadzona do USA. Koty rasy korat są dopuszczone do rywalizacji konkursowych przez Amerykańskie Stowarzyszenie Miłośników Kotów (CFA) od 1966 roku.

W swojej ojczyźnie, Tajlandii, kot rasy korat wciąż jest uznawany za amulet szczęścia, który ma przynosić zdrowie, bogactwo i szczęście nowemu właścicielowi, a także obfitość i płodność nowożeńcom. Samodzielne kupowanie kota rasy Korat nie jest powszechnym zwyczajem.

Korat jest rasą cieszącą się ogólnie dobrym zdrowiem. Ważne jest, aby decydując się na zaproszenie pod swój dach kota tej rasy, zwrócić uwagę, czy posiada on negatywny wynika badania prowadzonego w kierunku gangliozydozy. Ta choroba neurologiczna skutkująca śmiercią zwierzęcia może dotykać koty rasy korat, koty syjamskie oraz koty burmskie. Poważni hodowcy są świadomi tej choroby i ich zwierzęta posiadają stosowną dokumentację potwierdzającą, że taka choroba u nich nie występuje.