Khao manee: „biały klejnot” z Tajlandii

Khao manee jest prawdziwym kocim przyjacielem swoich ludzi: jest kotem zrównoważonym, komunikatywnym i niezbyt kapryśnym. Ten futrzak wyraźnie uwielbia zabawę i wymaga uwagi. Niektóre osobniki głośno artykułują swoje potrzeby, ale ich głos jest przy tym bardzo melodyjny – mruczenie khao manee jest balsamem na duszę dla osób cierpiących z powodu stresu. Ich żywotność wprowadza jednak do domu działanie, na które musisz się przygotować.

Zwierzęta tej rasy są uważane za pieszczotliwe i towarzyskie, szczególnie szukają kontaktu fizycznego i lubią być głaskane. Okazują także swoją życzliwość nieznajomym. Lubią być w centrum uwagi: zapał khao manee, aby we wszystkim uczestniczyć, czasami wymaga lekkiego ostudzenia przez dwunożnych. W końcu ten szlachetny futrzak ma potrzebę, aby dokładnie wiedzieć, co jego osobisty otwieracz do puszek robi za zamkniętymi drzwiami.

Ponadto khao manee jest inteligentnym tygryskiem domowym, który często zaskakuje członków swojej ludzkiej rodziny swoimi czynami i – jak się wydaje – nawet celowo robi zabawne figle. Koty te są ciekawskie i nieustannie badają swoje otoczenie w poszukiwaniu ekscytujących rzeczy.

Coś, z czym khao manee często nie odnajduje się od razu, to obecność dzieci. Kot musi najpierw przyzwyczaić się do niezdarnych, głośnych i nieprzewidywalnych małych ludzi. Daj zwierzęciu czas, aż zobaczy w nich część rodziny. To samo dotyczy psów: w przypadku dobrodusznego psiaka przyjaźnie nastawionego wobec kotów wszystko powinno odbyć się bez jakichkolwiek komplikacji.

Khao manee to kot, który pomimo bliskiej więzi z człowiekiem, bezwzględnie potrzebuje kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku: ten Azjata czuje się naprawdę dobrze w grupie kotów, dlatego nie zaleca się hodowania go w odosobnieniu.

Jeżeli chodzi o kwestie żywieniowe, khao manee okazuje się nie mieć skomplikowanych potrzeb: nie ma uwarunkowanych rasowo wymagań dotyczących menu. Zwracaj uwagę na jakość karmy i dopuszczaj ilości, które odpowiadają wiekowi i poziomowi aktywności Twojego kota. khao manee i tak nie jest w tej kwestii zachłanny.

Pielęgnacja sierści jest nieskomplikowana dzięki krótkim włosom: wystarczy raz w tygodniu usunąć luźne włosy miękką szczotką lub zwilżoną rękawiczką. W zależności od warunków życia kota, należy zaplanować rutynowe odrobaczanie mające na celu usuniecie ewentualnych pasożytów.

W przypadku kotów rasy khao manee nie jest znana jakakolwiek skłonność do chorób (poza genetyczną głuchotą, więcej na ten temat poniżej). Jednak ze względu na brak podszerstka zwierzęta są wrażliwe na niskie temperatury. Unikaj więc przeciągów i upewnij się, że Twój kot ma zawsze zapewnione ciepłe miejsce.

Średnia długość życia khao manee wynosi około 14 lat. Weterynarz powinien regularnie monitorować stan zdrowia khao manee, w tym podawać mu wymagane szczepienia.

„Khao manee” w języku tajskim z grubsza oznacza „biały klejnot”. I to wyjaśnia wszystko: te koty występują jedynie w śnieżnobiałym kolorze. Wszelkie znaki, wzory lub obszary posiadające inne ubarwienie nie są pożądane zgodnie ze wzorcem rasy. Jednak kocięta mają na głowie mniejsze ciemne obszary między uszami, które znikają w pierwszym roku ich życia.

Ze względu na monochromatyczne ubarwienie i orientalny typ łatwo go pomylić z innymi białymi rasami kotów. Spojrzenie na strukturę futra dostarcza informacji: u khao manee jest ono blisko ciała, prawie nie ma podszerstka i jest bardzo gęste. Takie futro jest optymalnie dostosowane do tropikalnego klimatu panującego w kraju, z którego pochodzą.

Khao manee to bardzo stara rasa kotów – nie można jednak dokładnie określić czasu jej powstania. Jest wyraźnie wspomniana w kilku miejscach w „Traktacie o kotach” („Tamra Maew”), który musiał zostać napisany między 1350 a 1767 rokiem. Zatem rasa ta ma co najmniej 250 lat. W Traktacie czytamy między innymi: „(…) jeden, zwany kocim klejnotem, o białym ciele, z oczami jak drogocenne kamienie”.

Traktat dowodzi, że śnieżnobiałe koty były hodowane przez szlachtę. W ten sposób khao manee potwierdził swoją dostojność. Istnieją ponadto opowieści, według których Król Chulalongkorn (1853-1910) trzymał białe królewskie koty o jasnych oczach w tajemnicy przed zagranicznymi gośćmi, a w zastępstwie prezentował kota syjamskiego jako królewskiego futrzaka.

Ponadto koty odgrywały na dworze rolę reprezentacyjną: podczas ceremonii koronacyjnej króla Syjamu w 1926 roku słudzy nieśli khao manee w procesji do sali tronowej.

W rzeczywistości poza Tajlandią istnieje tylko kilku hodowców kotów khao manee, co pośród miłośników kotów czyni tę rasę „nieco zastrzeżoną”. Jeszcze dwadzieścia lat temu hodowla odbywała się wyłącznie w Tajlandii. Wówczas entuzjastce kotów, Colleen Freymouth z Phoenix w Arizonie, udało się przewieźć do USA kilka osobników z niemal wymarłej linii hodowlanej. W ten sposób wniosła ona elementarny wkład w zachowanie rasy.

Ta tajska piękność jest obecnie oficjalnie uznawana za kota rasowego jedynie przez stowarzyszenia TICA (The International Cat Association, USA) i GCCF (Governing Council of the Cat Fancy, Wielka Brytania). Obecnie trwają prace nad obowiązującym wzorcem rasy.

Każdy, kto chciałby mieć pod swoim dachem rasowego kota khao manee jako zwierzę domowe, musi głęboko sięgnąć do kieszeni: cena wynosi obecnie od 4500 do 15 000 złotych. Ponadto zawsze mają miejsce (zabronione) próby krzyżowania khao manee z innymi białymi rasami – dlatego kupując takiego kota należy spojrzeć na papiery obojga rodziców.

Prawdopodobnie najbardziej zauważalną cechą khao manee są jego oczy: wyglądają one zupełnie jakby lśniły, co jest zasługą szczególnie jasnej tkanki ich powiek. Kolejnym atrybutem tej rasy są często różnie zabarwione oczy. Na przykład nierzadko zdarza się, że zwierzęta mają jedno oko niebieskie, a drugie żółte lub zielone. Takie „odd eyes” są pożądaną i poszukiwaną cechą.

Jak wykazano, białe koty o niebieskich oczach są genetycznie predysponowane do głuchoty. Nie oznacza to, że wszystkie białe koty nie słyszą – ale jest to bardziej prawdopodobne. Dlatego do hodowli powinny być wykorzystywane wyłącznie zwierzęta, u których można udowodnić, że mają słuch. W rzeczywistości predyspozycja do problemów ze słuchem u rasy khao manee jest mniej wyraźna niż ma to miejsce w przypadku niektórych innych białych ras kotów, co z pewnością wynika również z działań podejmowanych przez odpowiedzialnych hodowców.